Mijn naam is Joanne, geboren in 1989 in het midden van Gelderland. Ik woon met mijn honden, poezen, kippen en mijn geweldige zoontje in het hondvriendelijkste en mooiste plaatsje van Nederland: Hoenderloo. En hier gebeurt het allemaal. Alle dagen van mijn leven staan in het teken van honden op iedere denkbare manier. Deze toewijding wordt gevoed vanuit een onbegrensde dierenliefde, een diepgaande passie om het leven van iedere hond zover als binnen mijn mogelijkheden ligt, te verrijken. Ik leef hiervoor. Ik adem hond.

In 2018 zette ik de stap om mijn uitputtende carrière achter me te laten en deze lege wereld van cijfers, targets en prognoses op te geven voor iets waarvan ik wist dat het me voldoening en zingeving zou geven: honden. Ik had toen mijn eerste twee herdershonden Gabor & Juna met wie ik een moeilijke weg naar herstel had afgelegd. Zij zijn tot op de dag van vandaag het kloppend hart van mijn bedrijf en ik ga je hier alles over vertellen. Je leert de mens immers kennen door de relatie met zijn hond.

Gabor was mijn eerste hond, ik kocht hem als pup toen ik 25 was, een Duitse herder. Ik koos voor dit ras omdat ik me veilig wilde voelen, waar ik ook zou zijn. Veilig voelde ik me zeker maar ik had niets dan liefde te bieden en niet voldoende in huis om hem op te laten groeien tot stabiele, sociaal krachtige hond. De grootste fout die ik heb gemaakt is dat ik dacht dat ik mijn hond moest laten socialiseren in het hondenlosloopgebied. Een broeikas van losgeslagen, onopgevoede honden. Het duurde maar een paar maanden en mijn pup werd vanuit het niets lelijk aangevallen. En in plaats van me om te draaien en nooit meer terug te komen, bleef ik doen wat (bijna) iedereen doet, omdat we nu eenmaal denken dat het zo hoort. Ik bleef maar vasthouden aan die droom, onbezorgd wandelen met mijn hond en leuke interacties faciliteren met andere honden. Ik geloof ook dat dit kan in een losloopgebied, maar niet zonder dat je weet wat je aan het doen bent. Mijn pup werd vaker het doelwit, tot een punt dat hij groot en sterk genoeg was om het voor zichzelf op te nemen. Want ik dacht wel dat ik het voor hem opnam, maar ik sprak zijn taal niet waardoor ik zijn ogen iets anders deed dan wat ik dacht. Langzaam maar zeker werd hij ook geen sociale loslopende hond. Hij viel gewoon aan als een hond hem respectloos benaderde. Mijn hele droom viel in duigen, langzaam maar zeker want ik wilde zo graag een sociale hond. Ik wist zeker dat een maatje hem zou helpen dit te worden. Juna, een Mechels/Hollands herder pupje kwam ons gezin verrijken. Ze was het allerschattigste kleine bruine pupje dat ik ooit heb gezien. En maatjes voor het leven werden ze zeker. Maar wat ik totaal niet voorzag is dat ze het gedrag buitenshuis kopieerde van haar grote broer en samen werden ze een onhoudbaar monster voor wie je je maar beter kon bergen als je hond vrolijk op ons af kwam lopen. 

De fixatie op andere honden werd een zeer gevaarlijk probleem. Wandelen met hen was nog steeds mijn lust en mijn leven, ze stonden onwijs goed onder appèl maar ik had altijd één grote angst; als we maar geen honden tegenkwamen. Niet alleen mijn droom over dat ik sociale honden zou hebben viel in duigen, maar ook de droom om ooit met honden te werken. Want hoe moest ik met de hond van een ander werken, als ik mijn eigen honden niet kon laten herstellen van deze gedragsproblemen. Ik had dringend hulp nodig. Wanhopig pakte ik alles aan wat ik maar kon vinden, echt alles. Het resultaat? Nul, niks. Er veranderde niets. Hoe kon dit? Hoe kon het zo zijn dat een probleem niet oplosbaar leek? Was het echt onoplosbaar? Of was de enige oplossing om mijn honden weg te doen? Is dat waarom mensen hun honden weg doen? Omdat er geen hoop meer is, omdat herstel uitgesloten is? Ik was compleet ontredderd.. intens verdrietig. Wat nu.. Ik begon mijn zoektocht naar een hondengedragstherapeut. Ik las vele websites maar niets wat ik las gaf me die hoop en het vertrouwen in een oplossing. Totdat ik bij iemand terecht kwam die een totaal ander verhaal schreef. Ik heb de hele website huilend gelezen, ik huilde krokodillentranen want voor het eerst voelde ik het: HOOP. En dit bleek terecht. Zij hielp me binnen no-time het probleem op te lossen en leerde me dat mijn honden mij nodig hebben als hun leider en hoe ik een leider voor hen werd. Want dan kunnen ze op mij bouwen in plaats van op hun eigen instincten. Tot op de dag van vandaag zijn we vriendinnen en ze leidde me op tot hondengedragstherapeut. Ze gaf me dat laatste duwtje in de rug om deze onderneming op te bouwen. Ik had nu niet alleen de schaarse kennis over leiderschap maar ook de ervaring die nodig zal zijn om een roedel honden te leiden. Roedels waarin iedereen mocht vertoeven met zijn of haar rugzakje.

‘Een hond begeleiden naar stabiliteit gaat niet over het laten zien wie er de baas is, het gaat over het nemen van verantwoordelijkheid voor het levend wezen dat je onder je hoede hebt genomen en te voorzien in zijn/haar levensbehoeften. Zonder het nemen van deze verantwoordelijkheid, zijn zij overgeleverd aan zichzelf.’
Joanne

In mijn eigen tijd dat ik full-time buitenshuis werkte viel ik terug op de zorg voor mijn honden middels een uitlaatservice. Hierin ervoer ik als klant wat ik miste, wat ik moeilijk vond en wat ik zo graag anders had gezien. Wat ik hierdoor vooral heb geleerd is dat ik naast mijn klanten wil staan en niet ertegenover, dat ik niemand wil afwijzen en iedereen wil helpen, nog meer als er nood is. Ik wil dat als mijn klanten vragen hebben, dat ik die kan beantwoorden, waar het ook over gaat. Maar om dit te kunnen bereiken had ik niet alleen kennis nodig, maar ook nog veel meer ervaring. Ik besloot mijn boerderij om te toveren in een opleidingscentrum voor “afgekeurde honden”. Hier zou ik hen heropleiden of beter gezegd, begeleiden naar de weg van herstel en ze klaarmaken voor herplaatsing. Ik ving zowel buitenlandse onplaatsbare honden op, als honden die door hun eigenaren werden afgestaan omdat de situatie thuis, om welke reden ook, onhoudbaar was. Om getuige te mogen zijn van het ene na het andere wonder, want dat blijf ik het tot op de dag van vandaag noemen, is iets waar ik intens dankbaar voor ben. Honden ruilden hun leven vol stress, angst of agressie in voor een leven van harmonie, rust en duidelijkheid. Ieder zieltje heb ik diep, diep in mijn hart gesloten. Ondertussen groeide en groeide mijn uitlaatservice, ik begon door heel Nederland te werken als gedragstherapeut en mijn huis werd ook een plek voor vakantielogés. Tot op de dag van vandaag is dit wat ik doe. Mensen helpen, honden hun leven verrijken, mensen hun droom teruggeven. Ik wil je blij maken en jouw hond, ongeacht achtergrond, verwelkomen in onze liefdevolle stabiele roedel. Hiervoor sta ik iedere dag in vuur en vlam, dit is zonder meer mijn levensmissie.

Net als het leven is ook dit bedrijf gegroeid door vallen en opstaan. Juist dit heeft het gemaakt tot een hechte familie waarin we allemaal door één ding met elkaar verbonden zijn, en dat is de onvoorwaardelijke liefde die we allemaal hebben voor onze honden. Dat maakt dit werk tot iets waar ik iedere dag energie van krijg, wat nooit saai wordt en wat een zeer liefdevol milieu is om in te werken. Mijn hart is bij de honden die op mijn pad zijn en komen en bij de mensen die ik mag bedienen middels mijn diensten. Jij bent belangrijk voor mij, jij en jouw verhaal doen er toe. En jouw hond, die staat op nummer één! En ja, ook als jouw hond geen rugzakje heeft zoals de mijne, want ook zij zijn onmisbaar en van harte welkom.